قبيله بنى اسد

نام طایفه‌ اى که نزدیک کربلا ساکن بودند و فرداى عاشورا، پس از رفتن سپاه عمر سعد، عده ‌اى از آنان براى دفن اجساد مطهر شهداى اهل بیت علیهم السلام به کربلا آمدند. چون‌ اجساد را نمى ‌شناختند، متحیر بودند. در آن هنگام، حضرت سجاد علیه السلام آمد و پیکر اهل بیت‌ و اصحاب را یک به یک به آنان شناساند و آنان در دفن شهدا، حضرت را یارى کردند و براى خویش، افتخار آفریدند.

در «دایرة المعارف تشیع‌» آمده است: «بنى اسد، نام تیره ‌اى از قبایل عرب از فرزندان اسد بن خزیمه بن مدرکه... این قبیله ‌توفیق و افتخار دفن پیکر مطهر حضرت سیدالشهداء و انصار آن حضرت را پس از واقعه‌ کربلا در سال ۶۱ قمری داشتند.

جمعى از اصحاب، علما، شعرا و زعماى امامیه از این قبیله‌ برخاسته‌ اند. برخى از همسران پیامبر اکرم‌ صلی الله علیه و آله نیز از همین قبیله بوده‌ اند. این قبیله در سال ۱۹ هجرى از بلاد حجاز به عراق رفته، در کوفه و غاضریه از نواحى کربلا سکونت ‌کردند. از قبایل سلحشور عرب محسوب مى‌ گردند.

هنگام بناى کوفه، این قبیله محله‌ خاصى را در جنوب مسجد کوفه به خویش اختصاص دادند. در سال ۳۶ هجرى در جنگ‌ جمل، با على‌ علیه السلام بیعت کردند و در کنار آن حضرت جنگیدند. در قیام عاشورا در سال ۶۱ هجری به سه دسته تقسیم شدند: موافق با حضرت و مخالف و بى ‌طرف.

حبیب بن مظاهر، انس ‌بن حرث، مسلم بن عوسجه، قيس بن مسهر، موقع بن ثمامه و عمرو بن خالد صیداوى از سران موافق بودند و حرملة بن کاهل اسدى، قاتل طفل شیرخوار امام حسین علیه السلام از سران مخالف بود.

گروهى از دسته سوم (بى ‌طرفها) پس از شهادت حسین، زنانشان بر میدان جنگ گذر کرده‌ و اجساد را دیدند و تحت تاثیر قرار گرفتند و به سرزمین خود رفته، مردان را جهت دفن ‌اجساد خبر کردند. ابتدا زنان بیل و کلنگ بدست گرفته به طرف کربلا روان شدند. پس از مدتى وجدان مردان بنى اسد بیدار گشت و به خود آمدند و به دنبال زنان راه افتاده به دفن ‌اجساد امام و یارانش پرداختند. این فداکارى سبب شهرت آنان شد و از آن پس شیعیان به ‌نظر احترام و محبت به قبیله بنى اسد مى ‌نگرند.

پانویس

منابع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.